Podczas gdy inni doznawali objawień, olśnień bądź krzyków Duszy, takiego jak doznała Elisabeth Gilbert w książce „Jedz, módl się, kochaj” Ja zapadłam w trzydniowy sen. 

Któregoś dnia, gdy byłam gotowa wyjść do pracy, mój organizm odmówił posłuszeństwa. Tak odsypiałam lata pracy, pędu do przodu biegu po coś… Odsypiałam zmęczenie, bycie kobietą, kobietą przedsiębiorcza (praca minimum 10 godz. dziennie), żoną, matką, przyjaciółką, koleżanką i… a to już moja tajemnica 😊

Po trzech dniach, gdy się przebudziłam, bałam się wstać, poruszyć, a w momencie, gdy otworzyłam oczy, ujrzałam kolory tak intensywne esencjonalne, obrazy były takie czyste,  wyraziste. Doznałam spokoju, lekkości.  Było mi tak błogo cudownie, że nie chciałam, aby ten stan kiedykolwiek się skończył. Najbardziej bałam się powrotu bólu, zmęczenia, wyczerpania. Nic tak nie boli, jak wycieńczony organizm, przekroczona granica wytrzymałości. Można to porównać do bólu porodowego. A udało mi się w życiu urodzić trzech synów. 

Wówczas nastąpił mój punkt zwrotny w życiu. Przebudzenie i uświadomienie sobie, że za daleko odeszłam od swojego źródła, że to obecne życie to nie moje życie! Dziś, po kilku latach poszukiwań odnalazłam Siebie i moje Źródło.

Teraz dzielę się moim doświadczeniem życiowym.

Już nie potrzebuję przerabiania swojego życia. Obudziłam się, doznaję wszystkiego tego, czego moje ciało i Dusza potrzebuje.